Drie jaar geleden was ik op de Malediven voor een surftrip. Het reisgezelschap bestond uit een mooi zooitje verschillende mensen. Ik had de tijd van m’n leven daar in het heldere water van de Indische Oceaan. Op de trip raakte ik onder andere bevriend met twee jongens van de Brouwersdam, Jörgen Borsboom en Onno Meinen, destijds nog voornamelijk kitesurfers. Ze surfden aardig, maar hun leergierigheid viel vooral op. Ik hield contact na de trip en zag ze nog een paar keer in Nederland.

Toen ik in november in Portugal op surftrip was hoorde ik via via dat de boys 6 weken in Ierland zaten om daar te tow-in surfen. Ik wist dat ze een jetski hadden gekocht en een safety training hadden doorlopen bij Peter Conroy, één van Ierland’s meest ervaren tow-in surfers. Ik besloot ze een bericht te sturen. Ze bleken inmiddels twee jetskis te hebben en zaten nog de hele maand december in Bundoran, Ierland. Ik was welkom om langs te komen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Vanuit Portugal boekte ik m’n ticket om 10 december die kant op te vliegen.

Ierland stond al een tijdje op m’n lijstje en ik wil ook graag wat van het land zien. Twee vrienden van me uit Noorwegen besluiten om vier daagjes aan te sluiten en we meeten op 10 december op Dublin Airport. Na het nodige gezeik met de rental car rijden we in het donker richting het westen. We meeten Jörgen savonds in de pub voor een whisky. Het huis waar de jongens verblijven zit redelijk vol en we verblijven om te beginnen in het Epic Hostel van Eryk. Een mooie vent die voor geen golf bang lijkt te zijn. Hij komt direct met mooie verhalen aanzetten over Mullaghmore waar hij vandaag 12ft surfte. Na z’n verhalen duiken we moe ons mandje in.

Omdat m’n Noorse maten er maar 4 dagen zijn besluiten we zoveel mogelijk te gaan zien van Ierland. We rijden het halve land door en zien de mooiste kliffen, een waterval, kastelen, bergen en bezoeken de Bushmills distilleerderij. Na vier dagen pakken de Noren de huurauto terug richting Dublin en trek ik in bij de ‘Dutch guys’, waar een bedje is vrij gekomen. Het surfen kan voor mij beginnen.

Donderdag ochtend beginnen we met surfen op the Peak met snoeiharde offshore. De golf ligt op loopafstand van het huis en is een van de bekendste in de omgeving. Matthijs van Dijk, Jelle Stoop en Jan van Oudernaarden zijn inmiddels ook ingevlogen. Mooie headhigh bakken komen door en iedereen pakt z’n golven. Aan het eind van de middag worden er nog bakken gescoord op een linker die een half uurtje rijden is.

Op vrijdag surfen we na een halve dag rijden uiteindelijk een linker pointbreak. Wederom zijn het mooie bakken die steeds beter doorkomen. We liggen met z’n zessen in het water plus een local, dus golven genoeg voor iedereen. We surfen tot de invallende duisternis ons dwingt om het water uit te gaan.

Op zaterdag en zondag wordt er op een left en right in de buurt gesurft. De wind is bijna constant aflandig en de swell 6-8 ft. Er worden voorzichtig wat barreltjes gescoord. Wat een potentie heeft dit land! Ik verbaas me over de oneindige hoeveelheid spots die in dit stukje Ierland te vinden zijn. Op elke kilometer kust vind je minstens drie goeie golven.

Als ik zondag avond de voorspellingen bekijk staat er voor dinsdag 20ft voorspelt met zuidelijke wind en woensdag 20ft plus. Een goeie voorspelling dus voor Mullaghmore, de spot waar ik m’n vrienden op hoop te zien towen. Ik had een terugvlucht gepland staan op maandag, maar deze kans op tow-in golven kan ik niet laten liggen. Gelukkig mag ik van de boys blijven zolang ik wil en met de lage ticket prijzen is de call snel gemaakt. Inmiddels is Jan weer terug naar Nederland en Robert Verspui lost hem af. Robert surfde al eens eerder met Jörgen en Onno op Mullaghmore en is vastberaden om dit jaar nog hogere bakken te scoren.

Het weer is uitzonderlijk goed geweest voor deze tijd van het jaar, zo vertellen de locals ons. Ik besluit daar nog even van te profiteren en beklim met Matthijs de Benbulbin, de Ierse versie van de tafelberg. Zeker de moeite waard. ‘S avonds bespreken we de plannen om de volgende dag met de jetski’s op pad te gaan bij ‘Mully’, zoals de golf liefkozend wordt genoemd. We besluiten rond tweeën weg te rijden, want om half 5 is het laagwater dus we moeten er zo laat mogelijk in. De golf wordt tegenwoordig namelijk het liefst met lager water gesurft. Het is rond vier uur al donker, dus onze window zal klein zijn.

Na een ochtend surfje met barrels op de left in de buurt maken we ons klaar voor wat komen gaat. We tuigen de jetski’s op, koppelen de trailers aan en na een lunch gaan we richting Mullaghmore. De wind in stormachtig maar redelijk offshore. Er komen goeie sets door. We maken een praatje met wat andere surfers die al wat eerder ter plekke zijn. Een uurtje wachten en dan gaan is het devies. Ook Peter Conroy komt aanrijden met zijn jetski, nu wordt het menens. Een half uur later beginnen we met het te water laten van de jetski’s. De spanning stijgt bij zowel de surfers als de boys die op de kant blijven. Als de skies in het water liggen varen Onno, Jörgen en Peter richting de break. Achterop hebben zij nog Robert en drie andere locals, zeven man totaal dus. Een daarvan, Tom Lowe vaart met z’n gun uit om te peddelen. Wij nemen onze positie in op klif en maken de camera klaar. Een kwartier later pakt Jörgen z’n eerste bak. Een golf van zo'n 20 ft. Onno en Robert volgen met minstens even hoge golven. Het is bijna onwerkelijk om te zien. Tom breekt z’n board na een wipe out op een ingepeddeld monster. Hij wordt vervolgens onder gehouden door twee golven. Peter brengt hem snel naar de kant en zet hem aan het zuurstof. Ook Robert verliest een tow board na een wipe out, maar komt er verder goed vanaf. De sets worden met het afgaande tij steeds holler en ook de swell hoogte neemt gestaag toe. De Hollanders scoren de golven van hun leven. Ook vanaf de klif voel je de energie die vrij komt bij deze extreme tak van het golfsurfen. We schreeuwen als kleine kinderen bij elke golf die gepakt wordt. Onno pakt de golf van de dag, maar wordt door de 20ft+ barrel opgegeten. Robert scoort de laatste dikke golf en cruised hem stylish op z’n backside af.

Vol adrenaline komen de boys de haven weer in. We laden de jetski’s zo snel mogelijk op de trailers en rijden weer naar huis. Voldaan bespreken we de sessie in de pub met de lokale surfers en bekijken we de foto’s. De volgende dag deel twee.

De swell is op woensdag nog iets hoger maar de wind is iets minder gunstig want hij komt uit westzuidwest. We spenderen wat tijd op de klif, tot het moment daar is om uit te varen. Er liggen inmiddels al twee skies in het water als wij richting de haven gaan. Ik neem plaats achterop de ski bij Jörgen en na een kort ritje komen we in de channel uit. De wind is vlagerig en stormachtig, maar dat maakt het er alleen maar indrukwekkender op. De deining is gigantisch. Er worden wat golven gepakt door de Ierse jongens, maar het is allemaal vrij rommelig. Ook hangt er een gespannen sfeer in het water. Een kwartier later geven de lokale jongens aan dat het te heftig is en besluiten we allemaal het water uit te gaan. Eenmaal aan wal merk ik hoe hecht deze groep surfers is, ze omhelzen elkaar en lijken ook opgelucht dat iedereen weer ongedeerd aan wal is. Ze vertrouwen allemaal blind op elkaar en dat is nodig op een golf die zo heftig kan zijn. Het is mooi om te zien hoe ook de Dutch guys onderdeel uitmaken van deze groep. ‘S avonds blijkt waarom de locals er al snel mee op hielden. Op een foto is te zien hoe een van hun jetskis bijna door de lip wordt gegrepen tijdens een rescue actie.

In Bundoran wordt ondertussen nog steeds gepraat over de golven van de dag ervoor. ‘Rumour has it that the Dutchies got barrelled at Mullys’, horen we van verschillende kanten. De mannen heb definitief hun stempel gedrukt op een van de beruchtste surf spots van Europa.

Wat ik mij na deze trip wederom realiseer is hoeveel meer surfen mij gebracht heeft dan de sport alleen. Ik heb er zoveel mooie mensen door leren kennen. Mocht ik ooit de ambitie voelen om op Mullys te gaan towen, dan zijn dit de mannen waar ik op kan vertrouwen. Voor nu geeft het toekijken vanaf de kant hoe een van de boys de grootste barrel van z’n leven pakt mij meer dan genoeg voldoening. Ierland, wat een afsluiter van 2016.