We moeten er samen iets van maken

De wekker gaat, het is 06:30. Ik lag er vroeg in dus het opstaan valt wel mee. Ik werk sinds kort voor Instock. Daar red ik voedsel, dat anders weggegooid wordt. Ik bezorg het bij onze restaurants die er mooie maaltijden van maken. 

Anyways, mn werkdag verloopt gehaast. Ik wil zsm nog een boot pakken naar Texel, om een verjaardag te vieren van een vriendin.  

Ik merk stress in mn lichaam omdat ik probeer alles zo snel mogelijk te doen. En als je haast hebt, gaan er dingen fout. Geen grote dingen, maar toch, het gaat niet soepel. Uiteindelijk spring ik om drie uur in de auto om richting een meeting point te rijden vanwaar ik mee rijd met vrienden richting Texel. Ik rij gehaast. In de verte gaan de slagbomen dicht. Er komt een trein aan. Minuten verstrijken. In de auto voor me gooit iemand een peuk uit het raam. Ik roep. Geen reactie. Ik toeter. Er kijkt een vrouw om, maar trekt zich niets van mij aan. De slagbomen gaan we omhoog, maar het stoplicht blijft op rood staan. Niet veel later gaan de slagbomen weer dicht. Dit is geen toeval. Het geeft mij de kans om uit te stappen. Ik loop naar de auto en pak de peuk op. De vrouw schrikt zich rot. “Ik vind dit niet zo netjes mevrouw. We moeten er samen iets van maken hoor”. Ze mompelt wat en neemt de peuk aan en stopt hem weg. Ik loop weg. Het voelt naar om iemand de les te lezen, maar het voelt nog naarder om weg te kijken. 

We halen de boot van half 5. De stress vloeit weg uit mn lichaam. Mooi leven.